*آدم واقعا ناراحت میشه از بعضی رفتارا!
*:|
*گاهی وقتا سکوت بهترین کاره!
*لب تاپ بیچارم ویندوزش که عوض شده بود هیچی نداشت! اما الان اوضاعش خوبه! مثلا آفیس و فتوشاپ و اینا داره!
*وای، خیلی وقت بود دلم لوبیا پلو میخواست.مامانم امشب پخت!
*برای شفای همه مریضا دعا کنیم!
یک روز که اتفاقا خود خود امروز است با صدای جابجا کردن ظرفها توسط مامان بیدار میشوی و هعی زور میزنی بخوابی! در همین کشاکش صدای تلفن بلند میشود و اتفاقا داداش و همسرش برای تبریک زنگ زده اند! باید با آنها صحبت کنی و مجبور میشوی از تخت دل بکنی!
در همین حین که دیگر حرف زده ای و داری می روی که دست و صورتت را بشوری صدای حرف زدن مامان و بابا می آید و حس زندگی و خوشبختیت با بلند شدن بوی پیاز داغ مامان کامل میشود! اصلا به من باشد میگویم بوی پیاز داغ یعنی بوی زندگی و طراوت! به قول خاله بوی پیاز داغ باید در خانه بپیچد! و من این بو را عاشقم!
زندگی یعنی همین، یعنی دیدن لبخند عزیزانت! یعنی چاوشی برایت بخواند! یعنی فاطمه فاطمه است دکتر شریعتی را بگیری دستت و بخوانی! به شوخی های پای تلفن دایی بخندی...و مثل ذوق کودکان اول مهر ذوق داشته باشی که فردا بعد از دو هفته استراحت قرار است به سرکار بروی!
* من نمیدونم چرا نمیتونم جواب نظراتتونو بدم؟:(
* از رفتن به دانشگاه منصرف شدم و در یک حرکت کاملا انتحاری برای ثبت نام نرفتم:|
* بهار توروخدا این نظراتتو باز کن! اشک آدم درمیاد تا اون پست نظردارتو پیدا کنه:|
* عید قربان رو به همتون تبریک میگم...شاد باشید همیشه!
تنهایی یک جور مرض است. یک جور مرضی که از یک جایی به بعد وارد تک تک اعضای بدنت می شود... فروغ چشمانت را میگیرد. لبخند را از لبهایت برمیچیند.گوش هایت را ناشنوا میکتد.تپش قلبت را به چهل عدد در ثانیه میکشاند و ذهنت را تاریک و سیاه میکند. از یک جایی به بعد شروع میکنی خودت را از تنهایی دربیاوری. این کلاف سردرگم را باز کنی. تنهایی لالت میکند و این نقطه ترسناک ماجراست. آنجایی که نمیتوانی از غم هایت برای کسی بگویی. آنجایی که زبانت را بند میزنند که مبادا صدایت دربیاید.آنجایی که تو سکوت میکنی و تمام دلگیری هایت در گوشه های دلت چمباتمه میزند و نتایجش میشود بغض در گلو و حلقه اشک در چشم...بعضی آرزوها انقدر کوچک و مسخره است که آدم به هیچکس نمیتواند بگوید.فقط کم کم باعث بهانه جویی و غرزدن میشود. این روزها قلبم سنگین شده و تنهاییم عجیب درد میکند.
بارها و بارها با خودم فکر میکنم تعریفی که می شود از عشق کرد چیست؟
منظورم عشق به پدر و مادر، خواهر و برادر، خدا و پیغمیر؛ خوبی ها و دنیا و این چیزها نیست ها!این ها همه به کنار، به عشق ورزیدن به این ها شک ندارم! منظورم آن جنس از عشق است که آرام آرام از یک جایی به بعد وارد لحظه هایت شده....زیر پوستت رفته...تنت را قلقلک داده... مثل هوا لازمه و واجبه زندگیت شده... زندگیت را معنا بخشیده...بودنش را آرامگر قلبت کرده.... مثل بادکنک صورتی و سیب بنفش لبخند را روی لب هایت آورده.......
ار عشقی حرف میزنم که هراس از دست دادنش را داری! عشقی که ممکن است برایت حس انحصار طلبی بیاورد...ممکن است تو را به شک بیندازد که این حس، این عشق دو طرفه هست یا نه! ازعشقی حرف میزنم که از دوست داشتن نشات گرفته و حالا با تمام جذابیتش گوشه قلبت لانه کرده! از عشقی روایت میکنم که گهگاه هراس از دست دادنش نم اشک را در چشمانت می نشاند! اینکه نشنیدن صدای پر چگالش دلتنگت می کند...اینکه حالت را از تلگرام و اس و ام اس و هرچی تکست توی دنیاست بهم بزند که چرا باعث شده این روزها مجبور شوی کمتر صدایش را بشنوی؟! از عشقی حرف میزنم که بعد از چند روز ندیدنش قلبت تند تند بزند و به این فاصله شرق به غرب که لعنتی ترین فاصله در تهران آلوده است فحش بدهی!
آدم عاشق که باشد، دوستدار که باشد، عشق را که مزمزه کرده باشد، فحش از دهان مخاطبش هم برایش عین پرتقال می ماند، پر از رنگ نارنجی و گرم و پر از ویتامین ث!!!!
اصلا به من باشد میگویم اگر در زندگیتان کسی را دارید که دلتان میخواهد با او در خیابان های ولیعصر دوتایی قدم بزنید، در کافه های چوبی این شهر دوتایی قهوه بخورید و ساعت ها حرف بزنید، و البته اگر مطمئن هستید این حس دو طرفه هست در خوشبخت بودنتان شک نکنید!
روزی هزار بار سجده شکر بجای آورید که خدا منت بر سرتان گذاشته و همچین شخصی را در زندگیتان قرار داده! یک نفر که بدانید همیشه هست و میتوانید در کنار هم دست هم را بگیرید و تا آخر خوبی ها و خنده ها و خوشی ها را بدوید و ار نفس نیفتید!
قدر خوب های زندگیتان را بدانید.
برگرفته از نهایت قلبم برای تو دختر......که اعتراف میکنم روزهای اول آشناییمان آنقدر ها هم به دلم نَشسته بودی و حالا خوب زندگیم شده ای!
دوستت دارم مثل خواهر نداشته ام ....
لپ هایت همیشه صورتی گلی بماند مونآی جآنم:)
خیلی وقته ننوشتم....
نه اینکه نخوام....فرصتش پیش نیمده.
شاید این استراحت 10 روزه اجباری به من فرصت داد برگردم بیام اینجا و بنویسم از حال و احوالم.
تو این مدت یه سری اتفاقات افتاده، بعضیاشون خوبن و بعضیاشون بد.....
از بدهاش صرفنظر میکنم چون مربوط به شخص خودم نیستن جز یکیش که اونو میگم بهتون تا خودمم لوس کرده باشم، و خوب هاشم خلاصه بهتون میگم...
از اوایل سال شرکت یه فرس گذاشت برای تکمیل پروژه اخذ ایزو، طوریکه من و همکارم شب ها تا ساعت 9 شرکت بودیم و خداروشکر چند روی پیش مدیرمون نامه فکس تاییدیشو بهم داد و قراره مراحل اداری برای اخذ گواهی انجام بشه:)
همینطوری یه ادیت از کشور فرانسه داشتیم که همون روز مدیرمون باید به یه سمینار میرفت. منو صدا کرد و گفت من شما رو برای ادیت آقای زا.د نیاز دارم و اگه ناراحت نمیشی خانم د. رو بفرستم جای خودم سمینار که من موافقت کردم.
اون روز انقدر دنبال این آقای فرانسوی راه رفتیم دیگه اشکم داشت درمیومد. خلاصه اینکه زبونم حالیش نمیشد و باید باهاش انگلیسی صحبت میکردیم.... مدیرمون بیشتر باهاش مکالمه داشت تا من، ولی خب منم یه جاهایی مجبور شدم باهاش صحبت کنم و خداروشکر سوتی ندادم:)))
این ادیت هم با موفقیت طی شد و نمرمون نسبت به دو سال پیش حدود سه الی چهار نمره افزایش داشت...ولی خداییش میگیم این خارجیا چرا پیشرفت میکنن... توی ریپورتی که بعد ادیت برامون ایمیل کرد اون روزو عین یه فیلم به تصویر کشیده بود....خیلی ریپورتش برام جذاب بود....
منو بکشن حال ندارم یه همچین ریپورتی ارائه بدم:دی:))))
از جمله اتفاقات دیگه ای که افتاد سفرمون با دوستام به مشهد توی شبای قدر بود....خیلی خوش گذشت...شاید باورتون نشه ولی یاد همتون بودم....
نکته بعدی عروسی دوست خوبم ندا بود که اونم رفتیم به شهرشون و کلی بهمون خوش گذشت.........
تو این روزام که فعلا آبله مرغان وحشتناک گرفتم ومرگو جلوی چشمام دیدم....دعا کنید خوب شم که دارم از درد میمیرم.
و در آخر قبولیم توی کنکور کارشناسی ارشد که بابتش هیچی درس نخوندم و خیلی شیک امتحان دادم و قبول شدم....البته هنوز تصمیم قطعی نگرفتم واسه رفتنش!!! در حال تحقیقات هستم ولی به قول یکی از اقوام همینکه قبول شدی خودش کلی خووبه....
یه کار خیلی شیکیم که کردم اینه که کلاس زبانمو رها کردم و با این کارم دارم خون به جیگر مدیرم میکنم:))) باشد تا صبح دولتش بدمد....بذار یکم حرص بخوره...
من شاید نباشم ولی باور کنید خیلی روزا پشت میز کارم توی شرکت یاد همتون میفتم! توی ذهنم و قلبم هستید....دوستون دارم....بی معرفتیمو ببخشایید.....
توی روزایی که کربلا بودیم تند تند میرفتیم حرم ها و زیارت میکردیم...دعا میکردیم و میومدیم تا اینکه کاروان بهمون گفت ما کاظمین میبریمتون اما سامرا دلبخواهیه و با مسئولیت خودتون و البته هزینه جداگانه...که البته همه زائرین اومدن. قرار شد شب ساعت 2 راه بیفتیم.چون باید تا ساعت 2 و 3 ظهر به دلیل مسائل امنیتی از سامرا خارج میشدیم
کاظمین عین امام رضاست...همون حسی که توی حرم امام رضا داریم توی حرم امام کاظم هم داریم...اصلا احساس غربت نداری...اونجا رو متعلق به خودت میدونی...نماز صبح رو اونجا خوندیم و رفتیم سمت سامرا...سامرا خیلی متفاوته...حتی مدل ضریحاش با بقیه فرق داره...نماز ظهر رو سامرا خوندیم و توی سرداب امام زمان هم نماز خوندیم و برگشتیم(البته خود سردای توسط دشمنان کلا نابود شده فقط به صورت نمادینه...اما خب بازم حس خوبی داره...
سامرا خیلی دلخراش بود.کاملا جنگ زده و پر از نیروی نظامی......آدم کباب میشه اونجا...
برگشتیم سمت کربلا...
ما زیارت دور حرم هم داشتیم...جاهایی که مکان اصلی جنگ بود، تل زینبیه، محل قطع شدن دست حضرت عباس.، محل شهادت حضرت علی اکبر و حضرت علی اصغر که البته اینو بگم خیلی جاهاش سندیت تاریخی نداره و این اعراب... هرکاری دلشون خواسته کردن...این جاهایی که گفتم درست توی کوچه های خیلی تنگ شبیه کوچه های آشتی کنون قدیم که دوطرفش بازاره ساختن و متاسفانه آدم اصلا نمیتونه اونجا حس خوبی بگیره...ازبس شلوغی و ازدحام جمعیته....
من اونجا خیلی حال خوبی داشتم...به هیچ چی زندگی دنیایی فکر نمیکردم...روز آخر با یه دلتنگی زیادی وداع کردیم و برگشتیم...برگشتنی چون مجددا دوباره پروازمون از نجف بود خیلی سریع دوباره به زیارت امام علی رفتیم و سپس به ایران برگشتیم.
فقط میتونم دعا کنم برای همه آرزومندا که برن از از نزدیک ببینن و حسشو تجربه کنن.
وارد کربلا که شدیم...چشممون که افتاد به ضریح شروع کردیم به خوندن ذکر السلام علی الحسین و علی علی ابن الحسین و علی اولاد الحسین و علی اصحاب الحسین...
نمیتونم حسمو توصیف کنم...فقط اشکام میومد...از پنجره اتوبوس بیرونو نگاه میکردم و زار میزدم...انگار تمام بغضای تمام عمرم سر باز کرده بود...
بعد از اسکان توی هتل و کمی استراحت رفتیم سمت حرم امام حسین و حضرت عباس! من از تهران همش فکر میکردم اول کدوم حرمو برم که اونایی که بار چندمشون بود میگفتن خودشون انتخاب میکنن. ما برای نماز مغرب و عشا به دلیل ازدحام جمعیت کلا نتونستیم وارد حرم ها بشیم...نشستیم توی بین الحرمین...این آوارگی بین الحرمین، این دودلی، این ندونسته خیلی آدمو آزار میده...سمت راستمو نگاه میکردم چشمم میفتاد به حرم امام حسین.میگفتم نکنه حضرت عباس ناراحت شن و بی احترامی شه؟ رومو میکردم سمت چپم باز همین حسو نسبت به امام حسین داشتم...اصلا نمیدونستم چیکارکنم؟ نمازو خوندیم و برگشتیم هتل.....بازرسیا واقعا آدمو آزار میداد.من روزای آخر از نظر روحی روم اثر گذاشته بود و واقعا بهم دست میزدن عصبی میشدم.....ما تا برسیم دم ضریح ها حداقل 4 بار بازرسی میشدیم...و توی اون ازدحام واقعا آزاردهنده بود...اما خب آدم نمیتونه خرده بگیره. حق دارن به دلیل ناامنی......
برای اذان صبح رفتیم که بریم حرم...با اقواممون نزدیک 10 نفر با هم رفتیم و تصمیم گرفتیم بریم حرم امام حسین! وارد که شدیم فقط گوله گوله اشکام میومد و تندتند همه رو دعا میکردم...خیلی آرامش میده به آدم.راحت میتونی حرف بزنی و گریه کنی. ما رفتیم یه گوشه ای از ضریح رو زیارت کردیم...با مامانم برگشتیم و دوباره توی صف وایسادیم رفتیم جلو که برگشتیم دیدیم همه فامیلمونو گم کردیم.......هرچیم گشتیم پیداشون نکردیم.مامانم گفتن توی این شلوغی گشتن وقت تلف کردنه.بیا خودمون هتلو بلدیم بریم حرم حضرت عباس...رفتیم و به حدی حرم حضرت عباس خلوت بود که من و مامانم درست پای ضریح کلی نماز خوندیم....چشمم که به ضریح حضرت عباس افتاد کلا ابهت حرم منو گرفت...اینکه میگن علمدار کربلا ابهت داره واقعا ابهتش آدمو میگیره....انقدر شوکه بودم هیچی نمیتونستم بگم.گریه هم نمیتونستم بکنم.فقط شوکه به حرم نگاه میکردم.بعد از خوندن نماز جماعت صبح برگشتیم هتل و تازه اونجا اقوام بهمون گفتن توی حرم امام حسین اونجایی که من و مامانم زیارت کردیم حضرت علی اکبر بوده نه امام حسین.اینکه میگن خودشون انتخاب میکنن اینجاست که ما توی حرم امام حسین و کنار ضریحشون بودیم اما نباید زیارت میکردیم..
سلام...میدونم خیلی دیر اومدم اما خب مثل همیشه سرم خیلی شلوغ بود...
اومدم براتون از سفرم بگم...
خیلی سفر خوبی بود...وقتی میری حس میکنی وارد یه قطعه از بهشت شدی....
ما پروازمون از تهران به نجف بود... وارد نجف شدیم بعد از اقامت تو هتل بهمون گفتن قراره برای نماز مغرب و عشا به مسجد سهله بریم(مسجد سهله: مسجدی هست که بسیاری از ائمه اونجا عبادت کردن و مسجد جمکران به تبعیت از این مسجد ساخته شده.منتها هرکس میخواد قبلش میتونه یه سر به حرم امام علی بزنه. ما هم از همه جا بیخبر گفتیم اول بریم یه سلام به امام بدیم و بعد بریم برای مسجد سهله. تاکید بر این بود که همون شب مسجد رو بریم. چون فضیلت و اعمال این مسجد دوشنبه شب هست و ثوابش دوشنبه خیلی بیشتره.ما هم تایم سفرمون طوری بود که تنها دوشنبه شبی که اونجا بودیم همون شب بود.. رفتیم به سمت حرم امیرالمومنین...بیخبر از بازرسی هایی که گذاشتن و چون تایمش نزدیک به اذان مغرب بود فوق العاده شلوغ بود...در حدی که ما تمام وقت توی بازرسی ها بودیم و فقط تونستیم وارد صحن بشیم.کسانی که رفتند میدونند که یه سری پنجره شبیه پنجره فولاد امام رضا هست...ما اونجا یکم دعا کردیم و بدون وارد شدن به حرم برگشتیم...بعد از رسیدن به مسجد سهله شروع کردیم به انجام اعمال توی مقام های مختلف...مثلا مقام امام سجاد، مقام حضرت نوح و .............توی مسجد سهله همون حس مسجد جمکرانو داشتیم....یه آرامش عمیق به دل آدم حاکم میشد. بعد از برگشت برای نماز صبح رفتیم حرم حضرت علی....اونجا حس غربت نداری...واقعا حس میکنی پیش پدرتی(البته بلا تشبیه) من میگم اونایی که به هر دلیل از نعمت پدر محرومند اونجا خیلی آروومن، چون اونجا هرچی دردودل داری میتونی بگی...آروم باشی...ایوان نجف عجب صفایی دارد...جون میده واسه نشستن و فکر کردن و عمیق شدن.
دو روزی توی نجف بودیم. روز بعدش رفتیم سمت مسجد کوفه...من هر روز که برگشتم دلم خیلی برای مسجد کوفه تنگ میشه...اونجا خیلی به دلم نشست...مو به تن آدم سیخ میشه وقتی خدا بهت این لطفو کرده که بتونی توی محراب امام علی، همونجایی که مطمئنی امام اونجا نماز خوندن نماز بخونی...بتونی مناجات امیرالمونین رو همونجایی که امام خوندم بخونی...توی مسجد کوفه قدم که از قدم برمیداری حس میکنی مسئولیتت داره سنگین و سنگین تر میشه. هی با خودت میگی من کجا و راه رفتن رو خاکی که امام قدم زدن کجا؟ من کجا و محل قضاوت امام کجا؟ اونجا دل آدم کباب میشه برای سادگی امام علی! امیر ما شیعیان وسط حیاط یه مسجد قضاوت میکردن و حالا ...............
توی اون دو روز تند تند حرم میرفتیم.من به یاد همگی بودم....خیلی زیاد! اگه قابل باشم...و روز آخر که قرار بود بریم سمت کربلا....
سلیمانا از این خرمن فقط یک خوشه میخواهم.....................زگوشه گوشه دنیا فقط شش گوشه میخواهم
نمیدونم تا حالا شده یه چیزی براتون اتفاق بیفته که بهش به چشم یه آرزوی دورودراز نگاه میکردید؟
تا حالا شده بعضی وقتا یه چیزایی از ذهنتون بگذره، دلتون یه جاهایی بشکنه، دلتون یه چیزیو بخواد و بعد تو دلتون بگید: اووووووووووووووووووووووه، حالا کو تا اون موقع؟ مگه میشه؟
یه سری اتفاقات بعضی وقتا انقدر برای آدم شوک آوره که آدم نمیدونه اسمشو باید بذاره معجزه یا نه؟ یه وقتایی چنان اسیر آب رودخونه میشی که دلت رو آب محکم میگیره و با خودش میبره، یه جوری که تو دیگه هیچ اختیاری از خودت نداری!
چند وقت پیش توی ماه صفر یه نفر نشست روبروم و گفت برای اربعین دارم میرم کربلا! گفت تا حالا رفتی؟ گفتم نه! گفت حتما برو بهار خانم...گفتم اگه بطلبند، گفت یکمشم اراده است... و من بغض کردم و تو دلم به امام حسین گفتم یعنی من انقدر بدم که دعوتم نمیکنی؟
نمیدونستم که امام حسین میخواد منو یه جوری بطلبه که خودش دوست داره...
خودمم هنوز باورم نمیشه! هر روز با خودم زمزمه میکنم: من و کربلا؟؟؟ من و بین الحرمین؟ من و حضرت عباس و امام حسین؟ خودمم هنوز تو شوکم!
نمیدونم کجا دارم میرم...فقط میدونم یه جای خیلی خوبیه! واسه رفتنش بغض ندارم اما اشتیاق چرا! دل پاک ندارم اما روی سیاه چرا!
وقتی با خودم فکر میکنم وقتی رفتم و چشمم افتاد به ضریح چی بخوام هیچی به ذهنم نمیرسه! عین یه آدم گنگ و مسخ شده ای هستم که فقط دارن میبرنش! بدون اختیار خودش...
نمیدونم چند نفر این مطلبو میخونن...اما خب هرکی خوند ، هر خوبی و بدی از من دیده حلالم کنه لطفا!
به یاد همگیتون هستم...حلالم کنید..
به امید خدا سه شنبه عازم هستم..
دلیل زود پست گذاشتنم مشغله های زیادی بود که میدونستم در طول هفته دیگه خواهم داشت و ترسیدم فرصت پست گذاشتن را پیدا نکنم.
خدانگهدارتون.
امروز برام روز خوبی بود!
حدود یک سال و اندی روی یه پروژه کار میکردم...تقریبا این پروژه حدود دو ماه بعد از شروع کارم استارتش خورد و به همراه آقای ع به معنای واقعی اذیت شدیم! حرف ها شنیدیم، فکرها کردیم و امروز ماحصل این پروژه، درواقع فاز اولش به تصویب و تایید مدیرعامل رسید.
واقعا حس کردم تمام خستگی این مدتم رفع شد.
با دیدن کامنت مدیر عامل زیر نتیجه کارمون که نوشته بود: راه حلتون بنظر منطقی میاد و حتما نتیجه کار رو زودتر به آقای د اعلام کنید برای سال جدید!
کلی ذوق ذوقی شدم و ناخوداگاه حس کردم آقای ع هم که بنده خدا همیشه در معرض حرفها و زخم زبونا بود و باز این تشرا کمتر به من میرسید تونسته یه نفس راحت بکشه و یه نیم لبخندی گوشه لبش نقش ببنده!
بیایید دست اتفاقات خوب زندگیمان را بگیریم و با آن ها تا ته ته دنیا مسابقه بدهیم. قطعا موفق خواهیم شد.
آدم بعضی روزهایش را خوب شروع نمیکند،
نه که این خوب شروع نشدن از روی اختیار باشد ها، نه! غیر ارادی، چشمانت از تلفن بی وقت یک نفر باز می شود و بعد چشمت میفتد به حال خراب بابا:(
حال خرابی که دکترها نمیدانند باید چه کار کنند؟ حال بدی که دکترها خیلی راحت در جواب چشمان نگران همه ما، دل آشوبه های مامان، بغض های من و خم شدن کمر داداش میگویند: متاسفیم، هرکاری که از دستمان برمی آمده انجام داده ایم، برایش دعا کنید و آمادگی هر اتفاقی را داشته باشید!
دیدن چهره پدری که با این حال خرابش لبخند میزند، پدری میکند برای بچه هایش، همسری میکند برای خانمش و در جواب نگرانی های مامان میگوید: هیچ کس چشمان تو را ندارد، من عاشق چشم هایت شدم خآنوم....درد دارد، بغض های گاه و بیگاه دارد، غم دارد، صبوری میطلبد، اما خدا تو میدانی که من صبوری کردن را بلد نیستم، حداقل در برابر این یکی بلد نیستم صبور باشم، دکترها چرند میگویند خدایآ جآن،مگر نه؟
مگر نه اینکه همه چیز در دست توست؟ مگر نه اینکه اگر تو بخواهی فردا صبح که چشمانم را باز کنم هیچ اثری از چهره زرد بابا و لبهای کبودش نیست، خبری از کمر شکسته اش نیست؟
خدایا به جآن خودت قسم من طاقت این یکی را ندارم!
تمام امروز پرده ای جلوی چشمانم را گرفته بود و دم نزدم!
این روزها حوصله هیچکس را ندارم! حوصله حرف زدن با هیچکس را ندارم! فقط دوست دارم بابایم را دل سیر تماشا کنم...
بهار 23 ساله حالا فقط نیاز و توان دخترک 3 ساله را دارد، بدون هیچکس، بدون هیچ دوستی، بدون هیچ تکیه گاهی، بدون هیچ عروسکی که همدیگر را در آغوش بکشند...فقط تو را دارد خدا! خدایی کن برای بهار و خانواده اش، معجزه کن که ایمان دارند به معجزه ات...
با یک جعبه شیرینی در دست وارد اتاقم شده بود و گفته بود: بفرمایید خانم ش.
لبخند زده بودم و گفته بودم دستتون درد نکنه، به چه مناسبتی آقای م؟
و با خنده ای که تمام صورتش را پر کرده بود گفته بود: نامزدیم!
و من متعجب به او تبریک گفته بودم و آرزوی خوشبختی اش را کرده بودم!
داشتم شیرینی را نوش جآن میکردم که پیش خودم فکر کرده بودم چند درصد از مردم کشورم، از جوانان مملکتم، ازدواجشان را فریاد میزنند، خوشحال بودنشان را بروز می دهند؟ چند درصدشان از اینکه ازدواج کرده اند و وارد مرحله ای از تکامل شده اند شرمگین و خجالت زده نیستند؟ چند درصدشان دوست داشتنشان را پر کرده اند در عالم و منتظر نیستند که دیگران خودشان بفهمند که آنها کاملتر شده اند و دوست نداشته باشند پیام تبریکی بشنوند!؟؟؟
آن روز از جسارت، از تقدس، از تعهد و از شاد بودن آقای م خوشحال بودم و خیلی زیادتر ذوق کرده بودم برای خوب بخت بودنش نسبت به ازدواج هایی که خودم فهمیده بودم تحولی در زندگیشان روی داده است.
تفاوت خودم و دختر را زمانی فهمیدم که از خود زمین است تا آسمان وقتیکه آقای دکتر او را شادی جان صدا کرد و من را خانم مهندس...
ما آدم ها عادت داریم که بهترین ها را منتقل کنیم به روزهای آتی..
عادت داریم بهترین لباس هایمان را بگذاریم در گوشه کمدهایمان خاک بخورند تا شاید در روزی به فلان مهمانی دعوت شدیم و آنجا آن ها را بپوشیم...
عادت داریم در روزمرگیها غصه هایمان را زندگی کنیم، زانوی غم در بغل بگیریم و بگرییم و ناراحت باشیم و فکر کنیم و احمقانه اخم کنیم...بله دقیقا به همین صراحت این رفتارها از نظر من احقانه است...جلب دلسوزی دیگران و ترحم پذیری احمقانه است...
مقاومت، ایستادگی و صبوری به این است که در بدترین شرایط زندگی، وقتی که هیچ چیز سرجایش نیست به خودت برسی، آرایش کنی، بهترین لباسهایت را یپوشی، آهنگ های شاد بگذاری، برای خانواده ات برقصی و از خوشحالی جیغ بکشی!
دیوانگی هایی را از خودت دربیاوری که هیچکدامشان را به روزهای بعد منتقل نمیکنی، دیوانه گفتن های مامان را بشنوی و از هزاران هزار جانم و عزیزم بیشتر بهت بچسبد، خنده های پدر را ببینی و سرش را که به نشانه ی خل بودنت تکان میدهد سرت را به تبعیت از باباکرم برایش تکان دهی و صدای قهقهه هایش را بشنوی و خوشبختی را برای خودت و خانواده ات فراهم کنی و بخری!
اصلا گور بابای دنیا و غم ها و غصه هایش! خوشبختی در همین چیزهاست! همین عشق بازی هاست...در همین خنده هاست...
کم کردن روی دنیا دقیقا با همین کارهاست...
صبوری همین کارهاست، مقاومت همین خنده هاست...
شمارا به خدا خودتان خوشبختی را برای خودتان بخرید....
باید خواهر یک پسر باشی که همزمان با فریادهای نرگس اشکت بپاشد... سخت است.درک احساس خواهرهای شهدا خیلی سخت است.
از نشانه های زندگی پر از شور قطعا همین است که مادرت با دست های گرم و مهربانش برایت آب پرتقال بگیرد و لبخند بزند...خدایآ جآنم تمام خوشبختیم را در پناه خودت حفظ کن.آمین
خفقان یعنی از یک جا به بعد، از یک لحظه به بعد گوشی را با فاصله از گوشت میگیری که حرف ها را نشنوی، تصمیم میگیری نگاه کنی به جریان زندگی، به سفید شدن موهایش در آینه، به پریدگی رنگش در چهره، به نفس نفس زدن های از سر استرس،
از یک جایی به بهد دلت میخواهد خط بطلان بکشی روی همه دغدغه هایت، فقط بشنوی، یا نه، اصلا کر شوی و نشنوی، دلت میخواهد زل بزنی به جریان زندگی!
دوست داری فراموشی پیدا کنی، خودت باشی و خودت، سرت را به هیج طرف نچرخانی! راه راست را بپیمایی و زودتر برسی به ته خط...به ته ته تهش
فاجعه آنجایی رقم خورد که من با شوقی وصف ناپذیر از داشتن سه فیلم و هفت قسمت شهرزاد در فلشم به خانه برگشتم و وقتی خواستم فلشم را به سیستم بزنم و ببینم اعضای بدن فلشم از هم گسیخته شد.روحش شاد و یادش گرامی
با مژگان یک سالی هست که آشنا شده ام!
مژگان برخلاف من آرام است...خیلی آرام....
طوریکه آرام بودنش حوصله آدم را سر میبرد... اگر یک ساعت کنار مژگان بنشینی کلمه ای با تو سخن نمیگوید! اگر هم با او حرف بزنی تمام جواب هایش در حد یک کلمه و نهایتا یک جمله پنج شش کلمه ای است... تن صدای مژگان آرام است. آنقدری که اگر کنارش چسبیده باشی باید آنقدر گوشهایت را تیز کنی و به آنها فشار بیاوری تا بفهمی چه میگوید؟!
اوایل این ها هیچ کدام مسئله بغرنجی نبود... با خودم فکر میکردم مژگان دختر آرامی است که از من 3 سال بزرگتر است...مژگان خوشگل است...زیباست... علی رغم اینکه به خودش نمیرسد اما زیبا به نظر میرسد... سر کلاس زبان فقط به فکر زبان است...به فکر آموختن...به فکر اینکه امروز چه کار کند که کلامی بیشتر انگلیسی را بهتر حرف بزند...مژگان شاگرد اول کلاس زبان ماست...او خیلی خوب زبان میخواند...در خانه برایش وقت میگذارد... رهایش که کنند تمام زمان کلاس را سوال برای پرسیدن دارد...
مژگان نقطه مقابل من است... در تمام طول کلاس میخندم...شوخی میکنم. به جآن تیچرمان غر میزنم که زبان خر عست...در خانه برایش وقت نمیگذارم...بیخیالی طی میکنم و اغلب نفر دوم کلاس میشوم...اما نه همیشه.! خیلی وقت ها هم نفر آخر کلاس میشوم...کلاس ما متشکل از سه نفر است! من، مژگان و یک دختر دیگر که یک جورهایی نقطه وسط من و مژگان است! دختری آرام و کم رو که در عین حال صدایش را راحت میتوان شنید! نظر که بخواهی برایت حرف میزند و نظر که داشته باشد بلند بلند اعلام میکند!
اوایل فکر میکردم این ها خصیصه های ذاتی مژگانند نه خصیصه های اکتسابی او!
اما زمانیکه همه داشتیم سر ساعت کلاس حرف میزدیم مژگان اعتراف کرد که از تاریک شدن هوا میترسد! مژگان خودش را جنس دومی میدید که اگر هوا تاریک باشد و تنها در خیابان باشد احتمالا توسط مردها مورد آزار قرار میگیرد حتی اگر ساعت 5 بعدازظهر باشد نه 11 شب...
چند وقت پیش که داشتیم از کلاس خارج میشدیم مژگان به سمت من دوید و گفت: بهار مسیرت کدام طرف است و من گفتم من باید از میان پارک بگذرم و از پله ها پایین بروم! مژگان گفت پس من تا دم پارک با تو می آیم که تنها نباشم!اشکالی ندارد و من از ته دلم پذیرفته بودم! مژگان در طول مسیر از من پرسید که نمیترسی در این تاریکی تنها از داخل پارک رد شوی و من آن لحظه پیش خودم گفته بودم مضحک ترین سوالی که میتوانستم در تمام طول عمرم بشنوم همین بود و در جواب گفته بودم نه! از چه چیزی باید بترسم و نگاه مژگان یخ زده بود!
چند روز پیش پس از کلاس به سمت مغازه ای رفتم و خرید کردم! از مغازه که بیرون آمدم دختری را دیدم که تمام چهره اش با یک شال پنهان شده بود و فقط چشمانش معلوم بود! مژگان حتی من را که دقیقا روبرویش بودم ندید! چون آنقدر نگاهش جدی و خشک و یخ زده و خیره به نقطه ای خاص بود که مردمک چشمانش اجازه حرکتی را نداشتند! قدم های مژگان آنقدر تند و هراسناک بود که هرکسی هم که جای من بود و او را نمیشناخت کاملا میتوانست بفهمد که مژگان از چیزی میترسد!شبیه این هایی که یک متجاوز دنبالش کرده اند!
موضوع او ذهن مرا خیلی درگیر کرده! چرا خیلی وقت ها ما دخترها خودمان به خودمان رحم نمیکنیم؟ چرا کاری میکنیم که این حس بین مردمان تلقی شود که واقعا ما جنس دومیم؟ چرا حتی اگر یک تجربه ناخوشایند در گذشته داشته ایم نمیخواهیم روی پاهایمان بایستیم و مثل یک انسان در جامعه زندگی کنیم؟ من نمیگویم آدم تا 12 شب بیرون باشد، ولی واقعا ساعت 7 غروب ساعتی برای این نیست که یک دختر انقدر تهی از اعتماد به نفس باشد که جرات نداشته باشد تنها در یک خیابان شلوغ و پر رفت و آمد که دارای تعداد زیادی مغازه است تردد کند؟ قبول کنیم! بپذیریم بعضی وقت ها خودمان هستیم که به خیلی از مشکلات ناشی از مونث بودنمان دامن میزنیم! چون خودمان باور غلطی که به خوردمان داده اند میپذیریم! این حرف که زن ضعیف است! چند درصد از زنان و دختران جامعه ما این جمله را پذیرفته اند؟ چند درصدشان باور کرده اند؟ چند درصدشان در عملکردهایشان این را به نمایش میگذارند؟ چرا یک دختر باید از دختر بودنش بترسد؟ چرا نباید انقدر به توانایی خودش اطمینان داشته باشد که میتواند در قبال اذیت و آزارها عکس العمل مناسبی از خودش نشان دهد؟ که با این ترس خودش را از یک زندگی اجتماعی پر از شادی در بهترین سال های عمرش محروم کند؟دختر ها!! شما را به خدا خودمان حداقل به خودمان رحم کنیم!
امروز همینطوری که داشتم از پله های شرکت میومدم بالا داشتم به اتفاقی که افتاده بود فکر میکردم.به اینکه چند نفر از ماها واسه رابطه هامون حدو مرز داریم؟چند درصدمون نوع ارتباطمون،نگاهمون،کلاممون،لحنمون، باتوجه به شخصی که باهاش تو ارتباطیم برمیگرده؟اونی که باهاش تو ارتباطیم دقیقا باما چه نسبتی داره؟مثلا یه پسر که داره با یه دختر حرف میزنه،مدل حرف زدنش چقدر بستگی داره به اینکه اون دختر همکارشه،نامزدشه،خواهرشه،دوست دخترشه،؟؟
بنظر من این خیلی وحشتناکه که مدل حرف زدن با همکارت و دوست دخترت یکی باشه!!طرز سوالاش!!لبخندش،نگاهش، خیلی بده که مشترک باشه بین آدمایی که باهاشون با یه عنوانی در ارتباطیم که اون عنوانا یکی نیستن...این یعنی اینکه ما برای هیچکدوم از رابطه هامون حد و مرز نداریم.و این بنظر من آغازکننده ویرانی شخصیتمونه
اومدم بگم بشدت نیاز به تنهایی دارم...که زار بزنم.که تکلیفم معلوم شه.که دست از ابن دودل بودنه برداره این دل..کهددل دل نزنه این دل..دلم یه عالمه صبوری میخواد..یه عالمه توکل...توکل واقعی...بعضی روزا دلم میخواد از همه چیز آینده خبر داشته باشم...دلم میخواد یه عالمه آروم بمونم...دلم یه عالمه آرامش میخواد...شاید تو این بیستو سه سال هیچ وقت هیچوقت به اندازه این روزا بیقرار نبودم...بعضی وقتا فکر میکنم دختر بودن خیلی سخته...خیلی سنگینه...خیلی حساسه...دختر بودن درد داره...دلشوره داره...نگرانی,چشمای بابا و مامان داره...هیچکس جز خدا نمیتونه حال این روزامو درک کنم..این خنثی بودنه خیلی بده و دردناک...دعاکنیدلطفا
آموزش ندیده ای دختر جآن
عادتت نداده اند به دانستن قدرت...به بالا دیدنت...به از بالا نگاه کردنت...به تقسیم کردن محبتت
به تو یاد نداده اند که خنده هایت را فریاد بزنی...که آسان زیر باران بدوی..که اندازه تمام عمرت مهربانیت را بین این آدم های ناسپاس و قدر نشناس تقسیم نکنی..
باکت نباشت دخترکم...از خنده هایت به این سادگی ها نگذر...از دلخوشی های کوچکت...از موفقیت هایت و از موقعیت عالیت...از موهای بافته نشده و رنگ نشده ات به این سادگی ها نگذر..چشمانت دختر..مراقب برق چشمان زیبایت باش...مگذار عسلی چشمانت به تیرگی گراید...بگذار برای بوسیدنت قله قاف را فتح نمایند.بگذار بدانند که داشتنت لیاقت میخواهد.
نوشته بودم برایت از دل نگرانی هایم؟
گفته بودم درگوشت، یواش یواش، که این روزها از نوک انگشتان پاهایم تا مغز استخوان هایم از این همه تشویش تیر میکشد؟
نوشته بودم که این روزها دل توی دلم نیست که نمیدانم چه راهی درست است و کدام یک نادرست؟
که تا چه حد اطمینان کنم !!!
نوشته بودم که هیچکس جزتو آرامم نیست که خودت گفته بودی صدایم کنید تا اجابت کنم شمارا؟
که وعده داده ای ستارالعیوب بودنت را و بخشنده بودنت را!!!
که خودت میان کلامت گفته بودی بندگانت را زیادی تر از از آنکه آنها تو را دوست بدارند، دوست خواهی داشت؟ که حواست محکم، به همه آن ها هست!
که فقط کافیست برای آرام بودنمان در کلبه هایمان تو را داشته باشیم؟!!!
خدایآ جآن!
اکنون زمان عملی کردن وعده هایت است! اکنون لحظه دوست داشته شدن من است...
تو میدانی که من باتو قرار گذاشته ام!
که بر تو توکل کرده ام که خودت گفته ای تو با توکل کنندگانی!!!
پس تو راه را برایم باز کن !! که حقیقت را نشانم بده!که تو تضمین خوب بودن همه چیز باش!
بعضی وقتا زمان خیلی دیر میگذره...انتظار خیلی سخته...
خدایا تو آرامم بااش و آرامش را بر دلم حاکم کن...آرامشی از جنس خودت
انقدر هیاهو در ذهنم است که نمیدانم از کجا بگویم؟
ناراحتم!
خسته از حرف های دیگران!
حرف هایی که بدون درک روح و ذهن و دل یک دختر به راحتی میزنند و آنقدر ادعای صحت داشتن آن را دارند که من جز نگاه هیچ نمیتوانم انجام دهم!
که روی وضعیتی که من در آن قرار دارم اسم های وحشتناکی بگذارند که آدم را بترکاند!
که وقتی شکوه میکنم میگویند: تازه اولش است و باید لباس آهنی بپوشی در قبال این حرف ها که همه آن ها از سر دوست داشتن زیاد است!
خسته از دوست داشته شدن زیاد توسط دیگران!که بغض نشاند روی گلویم! که اشک بپاشد بر صورتم! که بیخوابی را محکم پرت کند توی شب هایم!
شب هایی که تا صبح نمیخوابم طولانی تر از شبهای دیگرند... حتی نور مهتاب آرامم نمیکند و شمارش ستارگان خسته ام نمیکند!که تاصبح زل بزنم به دیوار اتاقم و از خدا بخواهم که خودش راه را برایم باز کند....
خدایآ جآنم:
ایاک نعبد و ایاک نستعین:(
یادمان بماند برای بدست آوردن بعضی چیزها باید از بعضی چیزها گذشت...اما اجباری در کار نیست...
فکر کنیم ببینیم ارزش ماندن بیشتر است یا گذشتن؟؟
* این روزها دلم میخواهد یک نفر بیاید و همه حقیقت را برایم بگوید.....
خدایا یاریم کن!
حرفش را که میزند به تمام سهمش از این نظردهی فکر میکنم!!به راستی او چقدر در زندگی من برایم مایه گذاشته که حالا این چنین اظهار نظر میکند؟؟
*امروز از هشت و نیم صبح تا پنج بعدازظهر در جلسه بودیم...اواخر جلسه واقعا حس کتری بودن به مغزم دست داده بود...نکته جالبتر فاینال زبانم بود که به وضع زیبایی گند زدم...
من خیلی نیاز به دعا دارم...لطفا فراموشم نکنید
این روزها هرجا که هستی سخن از حاجیان به مکه رفته ای است که جآن خود را از دست دادند...
چند روزی هست که این موضوع ذهنم را مشغول کرده! از خدا که پنهان نیست! از شما چه پنهان که بعضی لحظه ها با تصور وضعیت آن آدم ها تنم میلرزد...موهای تنم سیخ میشود... از این نوع مردن میترسم! از مردنی که با آن وضع روی هم افتاده باشی و هیچ راه نجاتی نباشد! خیلی ها بخاطر کمبود آب جآن خود را از دست دادند و تف بر روی مسئولانی که میتوانستند کاری بکنند و نکردند!
اما نتوانستم سکوت کنم! در قبال حرف های مردمی که میگویند: چشمشان کوور! میخواستند نروند! میخواستند پول ها را خرج یتیمان مملکتمان بکنند! میخواستند پول هایشان را در جیب عربستان نریزند!
دوست عزیز!
میشود انقدر راحت قضاوت نکنی؟ شما از کجا میدانی که آن کسی که به حج رفته دست یتیمی را نمیگرفته؟ شما چه میدانی که مثلا نذرهایش را به شیرخوارگاه آمنه و علی اصغر و محک نمیداده؟ شما چه میدانی که او سرپرستی یتیمی را بر عهده نگرفته؟
هیچ فکر کرده ای؟ اگر عزیز خودت هم بود به همین راحتی این حرف ها را میزدی؟
میدانی به وقت مردن شاهد جان دادن این همه آدم در مقابل چشمانت باشی چه طعمی دارد؟ میدانی وقتی از تشنگی جانت را از دست میدهی چقدر درد دارد؟
قضاوت نکن عزیز من! آنکس که به حج رفته، رفته تا واجب خدایش را بجا بیاورد! نمیدانسته که قرار است برود و اطرافیانش با جسم بی جآن و چشمان بسته و تن بی روحش مواجه شوند! نمیدانسته که میرود که برنگردد!
کمی آهسته تر دوست من! کمی بیشتر فکر کن! با حرف هایت زخم نزن بر دل خانواده هایی که عزیزانشان را از دست دادند!
پک آخر را محکمتر به سیگارش زده بود....محکم تر و عمیق تر....خیلی عمیق تر...انگار میخواست تمام دردهایش را با دود از دلش بیرون بریزد...
آخرین نخ سیگارش بود... پاکتش را که روی آن حک شده بود سیگار عامل اصلی سرطان است مچاله کرده بود و وسط کوچه رهایش کرده بود...
دخترک غم داشت... پسر از ماشینش به اصرار دخترک پیاده شده بود... چشم هایش درد داشت... اشک جمع شده در چشمانش مانع از دید خوبش میشد...
دخترک دویده بود و زنگ در را زده بود... دخترک آنقدر که ترسیده بود پاهایش یخ کرده بود... تمام سعیش را برای خوشحالی پسر کرده بود! پسر اما طلبکار بود...دخترک حوصله هیچ چیز را نداشت... حتی گریه کردن...به پشت سرش که نگاه میکرد با سالیان سال غم مواجه می شود! غم هایی که همه میدانستند... دخترک را به سنگ صبور می شناختند! شانه های دخترک اما لرزان تر از سنگ بود... لرزش دست هایش! دودوی نگرانی در چشم هایش! بغض صدایش! لرزش چانه اش همگی حاکی از اتمام توان دخترک برای ادامه این ماراتون بود! دخترک آرزو کرده بود همه چیز حل شود...همه چیز آرام شود...دخترک اما خیلی تنها بود....خیلی خیلی تنها بود!به روبرویش که نگاه میکرد همه چیز محو بود... سیاه و سفید مسیر آینده اش دخترک را به تردید وا میداشت....دخترک تنها و خسته بود!
باور بفرمایید نه کتاب گران است و نه علم!
مدرک هم نیز...
تنها وسیله گرانبها در مرز و بوم ما پارتی است....
حالم از خودم! زحمت هایم! مدرک مهندسیم! 5 سال عمر ارزشمندم! اشک هایم! درس خواندن هایم! از همه چیز به هم میخورد!
اینکه مهندس باشی و مدرکت را از دانشگاه صنعتی گرفته باشی مهم نیست...اما اینکه مدرکت را از دانشگاه پیام نور یوقوزآباد گرفته باشی ولی پدرت دوست مدیرعامل باشد مهم است!
حالم این روزها خوش نیست....
روزهای پیش پشت میز کارم که در شرکت مینشستم قدرتم بیشتر بود....جسارتم بیشتر بود.... حرفم را میزدم، اگر لازم بود بلند بلند می خندیدم! به روی چهره های خسته و عبوس همکارانم لبخند میزدم! دلم که میگرفت دقیقا در سرویس بهداشتی شرکت اشک هایم را خالی میکردم و سبک بال می آمدم! بغض که میکردم، چانه ام که می لرزید، دست هایم که سرد می شد، زانوانم که کرخت می شد ! حرف میزدم.... داد میزدم....دردم را میگفتم....
اما حالا این روزها! نه لبخندی بر چهره عبوس و درهم همکارانم میزنم! نه بلند بلند میخندم، نه جسارتی دارم برای بازگو کردن مسائلی که حالم را بد میکند! فقط صبح به صبح با چهره ای جدی به آقای غ راننده سرویسمان سلام میکنم، در شرکت کارم را انجام میدهم! برای پیش بردن کارهایم به روی کسی لبخند نمیزنم، اشتباهات دیگران در نظرم بزرگ جلوه میکند، کوله بار تنهاییم هر روز از روز قبل سنگین تر می شود و با پاهایی خسته تر هر روز بعدازظهر از آقای غ خداحافظی میکنم....
نوشتم از جسارتی که هرگز برنمیگردد.......
